Stevan E. Hobfoll - "Stres, kultura i społeczność. Psychologia i filozofia stresu" /Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne 2006/

Jest to książka o procesie powstawania i ustępowania stresu, przebiegającym na styku Ja i więzi społecznych jednostki w obrębie rodziny, plemienia i kultury.
Autor przedstawia w niej swoją wizję stresu jako swego rodzaju interakcji między człowiekiem i jego światem, w tym również społecznym. W wyjaśnianiu zjawiska stresu autor sięga do literatury, socjologii i historii, dzięki czemu książka przemawia nie tylko do psychologów, ale także wszystkich czytelników pragnących zgłębić zjawisko stresu we współczesnym świecie.

"Niektóre grupy zawodowe są szczególnie podatne na wypalenie - na przykład nauczyciele, pielęgniarki, pracownicy socjalni albo pracownicy działu obsługi klienta, którzy mają częsty kontakt z ludźmi (Burke i Richardsen, 1993). Jeden z najwyższych wskaźników wypalenia stwierdza się u nauczycieli (Schwab, Jackson i Schuler, 1986). W wielu środowiskach szkolnych zaangażowanie zawodowe nauczycieli, ich początkowy entuzjazm, idealizm i poczucie dokonań są nieustannie wystawiane na próbę. Takie czynniki, jak zbyt liczne klasy czy nieprzygotowanie dzieci do lekcji z powodu zewnętrznych stresorów (biedy, rasizmu, przemocy, konfliktów w rodzinie, braku pomocy naukowych i złych warunków w domu), łączą się w długi łańcuch mikrostrat. Sytuację pogarsza odizolowanie nauczycieli pracujących w osobnych klasach, a także częste nieporozumienia między kadrą nauczycielską a dyrekcją szkoły.
Być może najbardziej destrukcyjną rolę odgrywa tu nie bezpośrednia strata, lecz trzeci typ stresujących okoliczności opisywanych w teorii COR. Jak zakłada teoria stres następuje, kiedy inwestowanie zasobów nie przynosi spodziewanych zysków. Od nauczycieli powszechnie wymaga się inwestowania zasobów, ale często nie otrzymują oni adekwatnej nagrody za swoje działania czy inwestycje. Do oczekiwanych zysków mogą należeć: świadomość, że uczniowie opanowali nowe umiejętności i czynią postępy, obserwowanie dojrzewania dzieci, spotykanie się z wdzięcznością za dobrą pracę czy zaangażowanie rodziców. Na ogół jednak nauczyciele otrzymują niewiele wyraźnych dowodów na postępy dzieci, muszą się koncentrować na garstce uczniów mających największe problemy z dyscypliną albo z nauką (przy czym zainwestowany tu wysiłek rzadko przynosi widoczne efekty), a od społeczeństwa odbierają komunikat, że ich poświęcenie nie jest specjalnie cenione. W wielu środowiskach fundusze na oświatę są bardziej niż skromne, toteż nauczyciele pokrywają niektóre koszty z własnej kieszeni; często muszą też odwiedzać niebezpieczne dzielnice, w których są traktowani jak intruzi. Zamiast idealnych reakcji, których być może oczekiwali od dzieci -wdzięczności, głodu wiedzy - widzą na co dzień brak szacunku, jawną wrogość, przemoc i apatię.
Niezależnie od tego, czy w danym środowisku przeważają bezpośrednie straty, czy brak zysku po zainwestowaniu znacznej ilości zasobów, cykle strat nadwerężają rezerwy zasobów w procesie przypominającym powolne wyciekanie. Zasoby kurczą się nie nagle, lecz po trochu, często niezauważalnie, i nie ma wielu okazji do ich uzupełnienia (Zohar, 1997). Straty dotyczą zwłaszcza zasobów osobistych i zasobów energii. Pines, Aronson i Kairy (1981) wykazali, że dla wypalenia typowe są uczucia bezsilności, beznadziei i znalezienia się w potrzasku, a także znaczący spadek entuzjazmu w pracy. Zubożone zostają takie zasoby osobiste, jak samoocena, własna skuteczność i poczucie celu, a poczucie fizycznego wyczerpania wypiera wcześniejszy zapał". (s.214 -215).