ISSN 2081 - 6375
 
 
 
Nawigacja
Aktualnie online
bullet.png Gości online: 6

bullet.png Użytkowników online: 0

bullet.png Łącznie użytkowników: 31,046
bullet.png Najnowszy użytkownik: Marteczka

Ostatnie komentarze
bullet.png Dostałam podwyżkę...
bullet.png Podziwiam wychowawcz...
bullet.png Nie dość, że tak ...
bullet.png Z tego co piszesz wy...
bullet.png pracuje jako pedagog...
bullet.png Ciekawe co z godzin...
bullet.png świetne artykuły b...
bullet.png Im niższy indeks ty...
bullet.png Proszę o podpowied...
bullet.png W punkt.:)
 
Warto pamiętać
 


Warto pamiętać

Warto pamiętać - szczególnie przed kolejnymi wyborami - którzy posłowie zainteresowali się naszymi problemami. Mamy nadzieję, że lista nie jest zamknięta. Będziemy ją na bieżąco uzupełniać.

Zbigniew Włodkowski - polityk, nauczyciel i samorządowiec, w latach 2007–2011 podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, poseł na Sejm V i VII kadencji.
Pracował jako nauczyciel fizyki i chemii oraz dyrektor szkoły podstawowej. Ukończył studia na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1998 do 2005 był radnym powiatu piskiego, od 2002 równocześnie zajmował stanowisko starosty.
W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego z okręgu olsztyńskiego na posła na Sejm V kadencji. 28 listopada tego samego roku został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.
Pełni stanowiska prezesa zarządu powiatowego PSL w Piszu, członka władz krajowych tej partii i prezesa zarządu oddziału powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej w Piszu. W 2010 został wybrany do sejmiku warmińsko-mazurskiego, pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów.
W wyborach w 2011 z listy PSL ponownie wybrano go do Sejmu z okręgu olsztyńskiego. W związku z tym 22 października 2011 został odwołany z funkcji wiceministra edukacji narodowej, zrezygnował także z zasiadania w sejmiku województwa warmińsko-mazurskiego.

Elżbieta Teresa Gapińska - nauczycielka, pedagog, samorządowiec i polityk, posłanka na Sejm VII kadencji.
Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku. Ukończyła następnie studia na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Prowadziła zajęcia w płockim studium nauczycielskim oraz w lokalnej Wyższej Szkole Zawodowej, redagowała i opracowywała publikacje dydaktyczne dla nauczycieli. Została później pedagogiem szkolnym w jednym z gimnazjów w Płocku.
W 2001 organizowała lokalne struktury Platformy Obywatelskiej. Z listy tego ugrupowania była w 2006 i w 2010 wybierana na radną Płocka. W 2010 powołano ją na przewodniczącą rady miejskiej VI kadencji.
W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskała mandat poselski jako kandydatka z listy PO, otrzymując 10 794 głosy w okręgu płockim.

Krystyna Maria Łybacka - polityk, posłanka na Sejm nieprzerwanie od 1991 (I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji), doktor nauk matematycznych oraz wykładowca akademicki, minister edukacji narodowej i sportu w latach 2001–2004.
W 1968 ukończyła studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Doktoryzowała się w 1976 w Instytucie Matematyki Politechniki Poznańskiej, broniąc pracę doktorską pt. Losowy podział kwadratu. Od 1968 pozostaje zawodowo związana z tym instytutem na Wydziale Elektrycznym. W latach 1968–1991 pełniła funkcję sekretarza technicznego i naukowego w Polskim Towarzystwie Matematycznym. Jest adiunktem w Instytucie Matematyki Wydziału Elektrycznego Politechniki Poznańskiej.
W latach 1978–1989 należała do PZPR, od 1993 była członkiem SdRP. W 1996 została liderką tej partii w Poznaniu, następnie od 1999 była przewodniczącą rady wojewódzkiej Sojuszu Lewicy Demokratycznej w Poznaniu. Od 20 grudnia 1999 do 29 czerwca 2003 była wiceprzewodniczącą zarządu krajowego SLD. Należy także do Stowarzyszenia Ordynacka.
W 1991, 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwała mandat posła na Sejm kolejnych kadencji. Pracowała w różnych komisjach sejmowych, m.in. w Komisja Obrony Narodowej i Komisji do Spraw Służb Specjalnych. W III kadencji była zastępcą przewodniczącego Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży, ponownie zajmowała to stanowisko w Sejmie V kadencji.
Od 19 października 2001 do 2 maja 2004 pełniła funkcję ministra edukacji narodowej i sportu w rządzie Leszka Millera. W latach 2004–2005 wiceprzewodnicząca Klubu Parlamentarnego SLD.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty została posłem, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci w okręgu poznańskim i otrzymując 24 405 głosów. 22 kwietnia 2008 znalazła się w klubie Lewica, który we wrześniu 2010 przemianowany został na klub SLD.
W 2011 kandydowała w wyborach parlamentarnych z 2. miejsca na liście komitetu wyborczego Sojuszu Lewicy Demokratycznej w okręgu wyborczym nr 39 w Poznaniu i uzyskała mandat poselski. Oddano na nią 16 616 głosów (4,15% głosów oddanych w okręgu).

Henryk Piotr Siedlaczek - polityk, nauczyciel i samorządowiec, poseł na Sejm V, VI i VII kadencji.
W 1979 ukończył studia z zakresu historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Pracował jako nauczyciel historii i dyrektor Szkoły Podstawowej w Rudach.
W 1998 został wybrany do rady powiatu raciborskiego. W 1999 objął stanowisko etatowego członka zarządu, w 2002 powołano go na funkcję starosty. W 2005 z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu rybnickim został wybrany na posła V kadencji.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 35 124 głosy. Został m.in. członkiem Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, przez rok pracował także w Komisji Gospodarki. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 20 019 głosów.

Joanna Fabisiak – polityk i samorządowiec, posłanka na Sejm III, V, VI i VII kadencji.
W 1976 ukończyła studia magisterskie na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, ze specjalizacją językoznawstwo. W 1986 ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim studia podyplomowe z zakresu "Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców", a w 1991 także studia podyplomowe z zakresu "Samorządu Terytorialnego i Rozwoju Lokalnego".
W latach 1976–1978 była asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1978 do 2006 pracowała w Centrum Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców "Polonicum" na Uniwersytecie Warszawskim. Początkowo była tam asystentem, a następnie wykładowcą. W latach 2002–2005 pełniła także funkcję wicedyrektora Centrum "Polonicum".
Od 1981 do 1984 zasiadała w Radzie Społecznej prymasa Polski I kadencji. W latach 1990–2005 była radną samorządu Warszawy, m.in. wiceprzewodniczącą Rady Warszawy.
Od 1997 do 2001 pełniła funkcję posła III kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, przewodniczyła sejmowej Podkomisji Stałej ds. młodzieży. Uczestniczyła w pracach nad ustawami m.in. o kredytach i pożyczkach studenckich, o kredytach na pierwsze mieszkanie, o zapobieganiu narkomanii, o ustroju Warszawy. Wspierała starania o przekształcenie Akademii Teologii Katolickiej w Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Należała do BBWR oraz Ruchu Społecznego AWS. W 2001 ubiegała się o reelekcję z listy AWSP, która nie uzyskała mandatów w Sejmie.
W 2005 została wybrana do Sejmu V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej w okręgu warszawskim. Zasiadała w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz w Komisji Łączności z Polakami za Granicą. Była wiceprzewodniczącą Podkomisji Stałej ds. młodzieży, kierowała także parlamentarną grupą polsko-filipińską. Od 2006 zasiada w radzie programowej TV Polonia. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskała mandat poselski, otrzymując 7552 głosy. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, dostała 6739 głosów.
W 1998 założyła Fundację "Świat na TAK". W ramach tej działalności zainicjowała ogólnopolski Samorządowy Konkurs Nastolatków "Ośmiu Wspaniałych", wspierający ideę odpowiedzialności za siebie i innych oraz ideę bezinteresownej pomocy w formie wolontariatu. Stworzyła też Kluby Ośmiu-Ruch Młodzieżowego Wolontariatu. Założyła także Młodzieżową Agencję Informacyjną mającą na celu pomagać ludziom młodym w wyborze szkoły oraz zdobyciu pracy i mieszkania. Od czasów studenckich do dziś związana jest z Duszpasterstwem Akademickim i Akademicką Wspólnotą Rodzin przy kościele św. Anny w Warszawie.
Jest autorką programów wychowawczych. Odznaczona Orderem Uśmiechu (2010).

Tadeusz Iwiński – polityk, od 1991 poseł na Sejm I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji, wykładowca akademicki, poliglota.
W 1968 został magistrem inżynierem chemii, kończąc studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W 1973 uzyskał stopień doktora nauk politycznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR przyznała mu stopień doktora habilitowanego w zakresie nauk politycznych. Posiada tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. Pracuje w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Stypendysta Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda (1977–1978) i IREX-u na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley (1988).
W 1991, 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwał mandat poselski z ramienia SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został wybrany posłem, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 18 408 głosów w okręgu olsztyńskim. W kwietniu 2008 zasiadł w klubie Lewica (we wrześniu 2010 przemianowanym na klub SLD). W wyborach w 2011 ponownie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 11 205 głosów[1].
Od 1991 wchodzi w skład delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w Strasburgu. W latach 1994–1998 oraz od 2003 pełni funkcję wiceprzewodniczącego tego zgromadzenia. Od 2003 do 2004 był obserwatorem w Parlamencie Europejskim, a od maja do lipca 2004 polskim deputowanym do PE. W latach 2001–2004 sprawował funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządach Leszka Millera i Marka Belki. W 2009 bez powodzenia kandydował z listy KKW SLD-UP w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu wyborczym Olsztyn.
Deklaruje znajomość ponad 10 języków obcych, m.in. portugalskiego, hiszpańskiego, włoskiego, niemieckiego, angielskiego, francuskiego, rumuńskiego, arabskiego, japońskiego, rosyjskiego, esperanta i łaciny. Laureat nagrody Osobowość Roku Warmii i Mazur 2001.

Sławomir Kłosowski – polityk, nauczyciel, były wiceminister edukacji, poseł na Sejm V, VI i VII kadencji.
Ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Pracował jako nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Był sekretarzem rady regionalnej Akcji Wyborczej Solidarność Śląska Opolskiego. W okresie rządu Jerzego Buzka zajmował stanowisko opolskiego kuratora oświaty. Przez kilka lat do 2005 był radnym opolskiej rady miasta.
W 2005 z listy Prawa i Sprawiedliwości został wybrany na posła V kadencji w okręgu opolskim liczbą 17 894 głosy. Od 30 czerwca 2006 do 15 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 13 357 głosów. W 2009 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego. W wyborach w 2011 również uzyskał mandat poselski w okręgu opolskim liczbą 14 165 głosów.

Aleksandra Barbara Trybuś – nauczycielka, działaczka społeczna i polityk, posłanka na Sejm VII kadencji.
Ukończyła geografię na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego. Odbyła także studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą na Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Zawodowo związana z edukacją jako nauczycielka i wicedyrektor Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego Towarzystwa Ewangelickiego w Cieszynie. Zaangażowana w działalność pozarządowych organizacji oświatowych (Towarzystwa Ewangelickiego, Stowarzyszenia Teraz Europa i innych).
W wyborach w 2010 bez powodzenia kandydowała do sejmiku śląskiego z listy Platformy Obywatelskiej. Ponownie z ramienia tej partii wystartowała do Sejmu w wyborach parlamentarnych w 2011. Uzyskała mandat poselski, otrzymując 10 061 głosów w okręgu bielskim.

Bogdan Kazimierz Marcinkiewicz – inżynier, przedsiębiorca, poseł do Parlamentu Europejskiego.
Z wykształcenia inżynier elektronik i magister zarządzania. Ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, a także studia podyplomowe na Politechnice Śląskiej. Zawodowo związany z branżą górniczą i gazowniczą. Pracował w Kopalni Węgla Kamiennego 1 Maja w Wodzisławiu Śląskim, gdzie był zatrudniony jako elektromonter. Później podjął pracę w PGNiG oddział w Świerklanach. Następnie został prezesem firmy wykonującej usługi w zakresie gazownictwa. Założył też z amerykańskim wspólnikiem spółkę, zajmującą się proekologicznymi inwestycjami w gospodarce gazami odpadowymi. Otrzymał kilka nagród branżowych, m.in. przyznawanych m.in. przez Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo i Izbę Przemysłowo-Handlową w Rybniku.
W 2009 został kandydatem Platformy Obywatelskiej do Parlamentu Europejskiego. W wyborach uzyskał mandat europosła, kandydując w okręgu śląskim i otrzymując 10 481 głosów. W PE przystąpił do grupy Europejskiej Partii Ludowej oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii.

Ewa Edyta Kołodziej - działaczka samorządowa i polityk, posłanka na Sejm VII kadencji.
Ukończyła studia wyższe z zakresu politologii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pracowała jako asystentka parlamentarna, zaangażowała się w działalność Stowarzyszenia "Młodzi Demokraci" i Platformy Obywatelskiej.
W 2002 kandydowała do katowickiej rady miejskiej. Radną została w trakcie kadencji w miejsce Andrzeja Sośnierza. W 2006 i w 2010 skutecznie ubiegała się o reelekcję. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej rady miejskiej i przewodniczącej komisji edukacji.
W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskała mandat poselski jako kandydatka z listy PO, otrzymując 14 149 głosów w okręgu katowickim.

Wojciech Piotr Szarama – polityk, adwokat, od 2001 poseł na Sejm IV, V, VI i VII kadencji.
W 1985 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
W latach 1984–1989 pracował jako nauczyciel w Zasadniczej Szkole Górniczej. W latach 1989–1991 odbywał aplikację w Okręgowej Radzie Adwokackiej. W latach 1991–1994 kierował delegaturą Urzędu Ochrony Państwa w Katowicach. Od 1995 do 2001 był adwokatem w zespole adwokackim.
W latach 1991–1998 był wiceprzewodniczącym Sejmiku Samorządowego Województwa Katowickiego, a w latach 1998–2001 wiceprzewodniczącym sejmiku śląskiego.
W latach 80. działał w opozycji, kierował Komitetem Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Śląskim, zasiadał w Komisji Krajowej NZS.
Od 1996 do 1997 był członkiem Ruchu Odbudowy Polski. W wyborach w 1997 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatorski z jego ramienia w województwie katowickim, następnie działał w Ruchu Społecznym AWS i Przymierzu Prawicy. Od 2001 należy do Prawa i Sprawiedliwości, zasiada w radzie politycznej tej partii. Z listy PiS był wybierany na posła na Sejm w wyborach w 2001 i 2005. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu gliwickim 7645 głosów. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, startując jako lider listy PiS w okręgu katowickim i zdobywając 27 541 głosów.

Mariusz Kamiński – polityk, działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL, od 2006 do 2009 szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego, poseł na Sejm III, IV, V i VII kadencji.
Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 został skazany na rok pobytu w zakładzie poprawczym za zbeszczeszczenie Pomnika Wdzięczności Armii Czerwonej. W maju 1983 został aresztowany za stawianie czynnego oporu podczas demonstracji. Zwolniono go w lipcu tego samego roku. Został następnie relegowany z liceum. Od 1984 był działaczem niejawnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Był członkiem tajnego zarządu NZS na Uniwersytecie Warszawskim. Jako przedstawiciel opozycyjnych organizacji studenckich brał udział w jednym z podzespołów Okrągłego Stołu.
Krótko był działaczem ROAD[3]. W 1991 pracował w Departamencie Zagrożeń Wewnętrznych Biura Bezpieczeństwa Narodowego, później zatrudniony w administracji zarządu Regionu Mazowsze "Solidarności", w Głównym Urzędzie Ceł i w TVP.
W wyborach parlamentarnych w 1997 po raz pierwszy został wybrany na posła z listy ogólnopolskiej Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 i 2005 ponownie uzyskiwał mandat jako kandydat Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim.
W latach 2001–2002 był wiceprezesem partii Przymierze Prawicy, następnie z tym ugrupowaniem przystąpił do PiS, w którym od 2004 do 2006 pełnił obowiązki prezesa regionu warszawskiego. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza był sekretarzem stanu w KPRM.
5 lipca 2006 zrezygnował z mandatu poselskiego. Następnego dnia odebrał nominację na pełnomocnika ds. organizacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego (Mariusz Kamiński był inicjatorem utworzenia CBA). Zrezygnował też z członkostwa w PiS. 3 sierpnia 2006 premier Jarosław Kaczyński powołał go na szefa nowo utworzonego Centralnego Biura Antykorupcyjnego.
6 października 2009 prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie przedstawił mu zarzuty m.in. przekroczenia uprawnień i popełnienia przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów w związku z tzw. aferą gruntową, do popełnienia których Mariusz Kamiński nie przyznał się. 13 października 2009 premier Donald Tusk odwołał go ze stanowiska. We wrześniu 2010 został przeciwko niemu skierowany do sądu akt oskarżenia[8]. Z tego powodu na podstawie art. 64 znowelizowanej ustawy o CBA, we wrześniu 2010, Mariusz Kamiński został zwolniony ze służby. 20 czerwca 2012 Sąd Rejonowy Warszawa-Śródmieście uwzględnił wnioski obrońców i nieprawomocnie umorzył postępowanie przeciwko Mariuszowi Kamińskiemu i jego podwładnym (w której byli oskarżeni o nadużycia uprawnień i przestępstwa przeciwko dokumentom przy tzw. afery gruntowej), stwierdzając brak znamion czynów zabronionych. Postanowienie to na skutek zażalenia złożonego przez prokuratora postanowieniem sądu okręgowego z 6 grudnia 2012 zostało uchylone, co skutkuje koniecznością przeprowadzenia rozprawy.
W styczniu 2011 ponownie wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości i zasiadł w komitecie politycznym tej partii. Został także pełnomocnikiem PiS w Warszawie. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku liczbą 17 535 głosów zdobył mandat poselski. 26 listopada 2011 został wybrany przez radę polityczną PiS na wiceprezesa partii.

Źródło: Wikipedia



Podziel się z innymi: Facebook Google Tweet This Yahoo
Facebook - Lubię To:


Komentarze
#1 | Ina dnia 05. kwietnia 2013
tak lubię - konkretnie kto z imienia i nazwiska - brawo
Dodaj komentarz
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Logowanie
Nazwa użytkownika

Hasło



Nie masz jeszcze konta?
Zarejestruj się

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło
Newsletter
Aby móc otrzymywać e-maile z PEDAGOG SZKOLNY musisz się zarejestrować.
Shoutbox
Musisz zalogować się, aby móc dodać wiadomość.

27. marca 2024 00:12
Tak, jeśli wynika to z realizacji zadań zawartych w orzeczeniu.

26. marca 2024 21:23
Czy zgodnym z przepisami jest zatrudnienie pomocy nauczyciela dla ucznia z autyzmem w szkole ogólnodostępnej w klasach 1-8?

21. marca 2024 09:36
Ktoś ma może "podzielić się " planem pracy pedagoga szkolnego szkół średnich ?

15. marca 2024 14:00
Witam! Może ktoś ma lub może pomóc co napisać w opinii mentora dla psychologa. Pozdrawiam.

12. marca 2024 17:38
Nie, nie może. Są osoby uprawnione do sprawdzania dzienników. Rodzice nimi nie są.

Ostatnio na forum
Najnowsze tematy
bullet.png mam te kwalifikacje?
bullet.png pedagog szkolny i sp...
bullet.png specjaliści od 1 wr...
bullet.png jakie programy profi...
bullet.png POLECANY PRAWNIK - p...
Najciekawsze tematy
bullet.png mam te kwalifikacje? [437]
bullet.png pedagog szkolny i... [115]