Przeczytałem tylko ok. 1/3. Luźne uwagi:
1. Czy Ci "starzy" harcerze nie wychowali przypadkiem rodziców obecnych dzieci?
2. Jesteśmy wdrążani do kultury: "wszystko mi się należy" i zbieramy jej konsekwencje.
3. Autor miał szczęście - ja mam doświadczenie, że kiedyś na obozie żeglarskim złamał się maszt przy standardowym wietrze, cud że nikt nie zginął.
4. Im społeczeństwo biedniejsze tym więcej rzeczy się naprawia zamiast kupować nowe. Między innymi dlatego, że koszt roboczogodziny jest niski. Obecnie nawet na poziomie gospodarstwa domowego: naprawiałem ciuchcię dziecku i koszt tej naprawy, w przeliczeniu na roboczogodzinie, z 2x przekroczył wartość zabawki.
5. Sprawa jest też "ideowa" - nader często spotykam się z poglądem dorosłych, że: "powinienem / powinnam tyle zarabiać, że jak coś się zepsuje to nie muszę o tym myśleć tylko dzwonię po fachowca i sprawa załatwiona".
6. Kiedy wchodziły komputery obserwowałem duży spadek aktywności dzieci na wolnym powietrzu. Teraz mamy jakby odbicie się od dna, ale do tego co było kiedyś chyba nie ma powrotu(?)
7. Człowiek jest tak "skonstruowany", że dość szybko uczy się tego co jest mu rzeczywiście potrzebne. Absolwenci MIT i Imperial College sobie poradzą w "praktycznym" życiu.

Wszyscy mogą wszystko a ty nauczycielu masz tak zrobić aby cała klasa opanowała pewien zasób wiedzy i umiejętności. Bardzo mało mówi się o udziale ucznia w tym procesie. Czasami sobie myślę, że może tartak również należałoby zobowiązać aby z drewna sosnowego wyprodukowali mahoń. Czasami w szkole czuję się właśnie, jak taki tartak wobec, którego są takie wymogi.

Autor poruszył szereg istotnych problemów (niestety często używając błędnej argumentacji w ich diagnozowaniu).
1. Nadopiekuńczość rodziców.
Zdecydowanie tak. Jest to jednak najczęściej nadopiekuńczość pozorowana i "akcyjna". Bardzo często jest ona wynikiem wyrzutów sumienia, że nie poświęca się dziecku zbyt wiele czasu i przejawia się np. w awanturach robionych nauczycielom "patrzcie jaki ze mnie wspaniały rodzic - jak walczę o własne dziecko".
2. Rozbudzanie w sztuczny sposób w młodych ludziach aspiracji, których realizacja dla wielu z nich nie jest możliwa, gotując im bardzo bolesne zderzenie z rzeczywistością. Wmawia się im (przez opacznie rozumiany egalitaryzm), że mogą osiągnąć wszystko. Nie, nie mogą, a na pewno nie wszyscy.
3. Jakiś przedziwny narcyzm połączony z pewnego rodzaju ekshibicjonizmem.
Za diabła nie rozumiem np. tego umieszczania swoich (a i swoich dzieci - chociażby na nocniku) pozowanych zdjęć na facebooku i oczekiwanie na komentarze (choć uroda często niezbyt nachalna) "piękna", "o jaka cudna", "boska" itd., itd.